تو اون شام مهتاب کنارم نشستی 

عجب شاخه گل وار به پایم شکستی 

قلم زد نگاهت به نقش آفرینی 

که صورتگری را نبود این چنینی 

پریزاد عشق را مهآسا کشیدی 

خدا را به شور تماشا کشیدی  

تو دونسته بودی چه خوش باورم من 

شکفتی و گفتی از عشق پرپرم من 

تا گفتم کی هستی تو گفتی یه بیتابت 

ا گفتم دلت کو تو گفتی که دریاب 

قسم خوردی بر ماه که عاشق ترینی 

تو یک جمع عاشق تو صادق ترینی 

همون لحظه ابری رخ ماه روآشفت 

به خود گفتم ای وای مبادا دروغ گفت 

گذشت روزگاری از اون لحظه ناب 

که معراج دل بود به درگاه مهتاب 

در اون درگه عشق چه محتاج نشستم 

تو هرشام مهتاب به یادت شکستم 

تو از این شکستن خبر داری یا نه 

هنوز شور عشق رو به سر داری یا نه 

تو دونسته بودی چه خوش باورم من 

شکفتی و گفتی از عشق پرپرم من 

تا گفتم کی هستی تو گفتی یه بیتاب 

تا گفتم دلت کو تو گفتی که دریاب 

قسم خوردی بر ماه که عاشق ترینی

تو یک جمع عاشق تو صادق ترینی  

همون لحظه ابری رخ ماه رو آشفت 

به خود گفتم ای وای مبادا دروغ گفت 

هنوز هم توشب هات اگه ماه رو داری

من اون ماه رو دادم به تو یادگاری