سفر

همه شب با دلم کسی میگفت 

سخت آشفته ای ز دیدارش 

صبحدم با ستارگان سپید  

میرود میرود نگهدرارش 

من به بوی تو رفته از دنیا 

بی خبر از فریب فرداها 

روی مژگان نازکم میریخت 

چشمهای تو چون غبار طلا  

 تنم از حس دست های تو داغ  

گیسویم در تنفس تور ها  

میشکفتم از عشق و میگفتم 

هر که دلداده شد به دلدارش 

ننشیند به قصد آزارش 

برود چشم من به دنبالش 

آه اکن.ن تو رفته ای و غروب 

سایه میگسترد به سینه راه 

نرم نرمک خدای تیره ی غم 

مینهد پا به معبد نگهم 

مینویسد به روی هر دیوار 

آیه هایی همه سیاه سیاه