آغوشت اندک جایی برای زیستن اندک جایی برای مردن

آغوشت به گرمی بیابان 

همه وجودم را غرق عطش میکند

و یا به مثال

زندانی که به جرم نکرده در آن محبوسم

محبوس اما خوشحال

و گاهی نگران از احتمال آزادی 

آزادی از زندانی که نیازمند بودنش هستم

که اگر نباشد

درمیان ناکجا آباد رنجها سرگردانم

و اما بودنش

مرا به سمت خلائی هدایت میکند 

بی وزن 

بی دغدغه ی ایام

انگار که سیاهچاله واری مرا به درون بکشد 

و افکار را در پس زمان مدفون سازد..