parallel universe

یه سری از تراوشات ذهن مخدوش و فلجمه حوصلتون نمیشه      نخونین 

دارم بالا میرم و دنیا داره زیر پام کوچیک و کوچیکتر میشه 

یه چیزی داره روی قفسه سینم فشار میاره ... خیلی سنگین شدم و نمیتونم نفس بکشم ... انگار یه نیروی نامرئی میخواد منو به این گندگی رو از تو یه سوراخ تنگ و تاریک به اندازه سر سوزن بلکه کوچیکتر رد بکنه ...

همه جا داره برام سیاه میشه انگار که دارم داخل یه سیاه چاله کشیده میشم ...

حالا یه مدتی میگذره...

انگار همه چیز داره روشن و سبک میشه و چشمام یواش یواش باز میشه...

تو جایی بیدار شدم که کاملا شبیه زندگی قبلیمه ... هیچ چیز مو نمیزنه , همه چیز همونه 

اما من مطمئنم که یه چیزی ,یه چیز اساسی فرق داره... اینو یه حس قوی داره بهم میگه ... یه چیزی تو این دنیا فرق داره و من بالاخره میفهمم اون چیز چیه...

یواش یواش داره یه چیزایی برام روشن میشه ... من تو دنیایی افتادم که کاملا موازی با دنیای قبلی خودمه ولی با یه تفاوت مهم و اساسی ,تفاوتی که باعث شده مطمئن بشم این دنیا بهتر از دنیای واقعی خودمه ... تفاوتایی که با وجود کوچیک و بی ارزش بودن میتونن تمام زندگیت رو تحت تاثیر قرار بدن 

چیزایی که اینجا دارم باعث میشن تو این دنیا به حد رضایت مندی برسم ولی تو دنیای واقعیم این حد رو ندارم...

ولی با وجود این بازم ناراحتم چون میدونم اینم مثه هر خواب دیگه ای یه عمر کوتاه داره و بزودی تموم میشه و منو دوباره میندازه تو همون زندگی نکبتی که داشتم ,زندگی که توش همه جور بدبختی کشیدم و میدونم که باعث و بانی همه ی این بدبختی ها و سختی ها کسی نبوده جز خود من ...

بدبختی هایی که با وجود کوچیک و ناچیز و بی ارزش بودن میتونه مثه خوره بیوفته به جونت و مثه یه بذر گندیده و مریض کاشته شه تو مغذت و هی ازت تغذیه کنه و ریشه هاش رو تو تفکرت بدونه ...

همین بذر های خورد و ناچیزه که یه دفه بزرگ میشه و تمام فکرت رو میگیره و نمیزاره به چیز دیگه ای فک کنی و اینجاست که یواش یواش اینجور زندگی برات سخت میشه و یواش یواش تمام وجودت رو میگیره و نابودت میکنه ....

اینجاست که با تمام وجود آرزو میکنی که از این دنیای نکبتی کنده بشی و بچسبی به همون دنیای مجازی خودت که خودت برا خودت ساختی