انتخاب

از گریز ساعات به خشم می آمدم. ضرورت انتخاب همیشه برایم تحمل ناپذیر بود.انتخاب در نظرم بیش از آن که برگزیدن باشد طرد چیز هایی بود که برنمی گزدم.کوتاهی ساعات را و این نکته راکه زمان یک بعد بیش ندارد به نحوی حراس اور احساس میکردم .

مسیری بودکه ارزو میکردم هر چه فراخ تر باشد . زیرا هوس هایم با شتافتن در ان ناگزیر یکدیگر را دنبال می کردند. هرگز کاری جز<<این کار>> یا <<ان کار>>نمی کردم . اگر این را بر می گزیدم ان یکی بی درنگ از کرده پشیمانم می کرد . و اغلب بی انکه یا رای دست یازیدن به کاری داشته باشم پریشان بر جا می ماندم و گویی بازوانم از بیم انکه اگر انها را برای در بر گرفتن چیزی ببندم تنها <<یک چیز>> به چنگ اورده باشم همواره گشوده بود.ازهمان هنگام خطای من در زندگی این بود که هیچ پژوهشی را دیرزمانی انجام ندادم.چرا که نمی توانستم عزم خود را جزم کننم و از پژوهش های دیگر چشم بپوشم .هر چیزی به چنین بهایی بسیار گران تمام میشد و با دلیل و برهان نمی توانستم بر پریشانی خود چیره شوم.به بازاری از لذت ها پا نهادن و جز مبلغی ناچیز(به لطف چه کسی؟)در اختیار نداشتن.اگر هم مالی در اختیار داشتم برگزیدن به معنی چشم پوشی میشگی و ابدی از دیگر چیزها بود و تعداد بی شمار این<<دیگر ها>>بر هر واحدی ترجیح داشت .

از همین جا هم بخشی از بیزاری ام از پذیرفتن هر گونه <<رنگ تعلقی>>در این جهان نشات گرفت . و بیم داشتم که از همان دم تنها مالک یک چیز باشم.

ای متاع ها! توشه ها! انبوه یافته ها! چرا خود را بی کشمکش نثار نمی کنید ؟ و من میدانم که دارایی های این جهان پایان یافتنی است. (گرچه به نحوی بی پایان جانشین پذیر است) و میدانم جامی که تهی کرده ام برای تو ای برادر من تهی میماند (اگر چه چشمه نزدیک است) اما شما! شما ای اندیشه های مجرد ! ای صورت های به تملک در نیامده زندگی ای دانش ها و ای معرفت کردگار جام های حقیقت جام های تهی ناشونده برای جاری شدن بر لب های ما چانه زدن چرا؟

آندره ژید (ناتانائیل)