روز اول با خود گفتم : 

دیگرش هرگز نخواهم دید 

روز دوم باز میگفتم : 

لیک با اندوه و با تردید 

روز سوم هم گذشت اما 

بر سر پیمان خود بودم 

ظلمت زندان مرا میکشت 

باز زندان بان خودم بودم 

آن من دیوانه عاصی 

در درونم های و هوی میکرد 

مشت به دیوار ها میکوفت 

روزنی را جست و جو میکرد 

می شنیدم نیمه شب در خواب 

های های گریه هایش را 

در صدایم گوش میکرد درد سیال نگاهش را 

شرمگین می خواندمش بر خویش 

از چه بیهوده گریانی ؟ 

در میان گریه می نالید 

دوستش دارم , می دانی؟ 

روزها رفتند و من دیگر 

نمی دانم کدامینم 

آن من سر سخت مغرورم  

یا من مغلوب دیرینم ؟ 

بگذرم گر از سر پیمان 

می کشد این غم دگر بارم 

می نشینم شاید او آید 

عاقبت روزی به دیدارم